Ioanna G. Chryssaki es una poeta, narradora, administradora de empresas y publicista nacida en Atenas en julio del 1974. Ha participado en diez antologías de poesía nacionales e internacionales. Estudió Publicidad, Relaciones Públicas, Marketing y Administración de Empresas. Publica y escribe poesía y artículos en su sitio web literario-cultural Από δράσεις λόγου τέχνης, en el blog cultural ‘ΑΝΕΜΟΙ, ΛΟΓΙΑ ΤΗΣ ΨΥΧΗΣ y en la revista Anemos de dicha editorial. Ha participado en numerosas antologías nacionales e internacionales. Recibió un premio panhelénico a los 16 años en un concurso de poesía sobre Vincenzo Kornaro, Erotokritos y Aretousa; le otorgaron el 3er premio en el Concurso Internacional de Poesía de la UNESCO y EPOK sobre la “Restauración de las Esculturas y los Mármoles del Partenón” con el poema “ACROPOLIS”; fue galardonada con el premio AMFIKTYONIA International Union for Greek Inmigration. Pronto publicará sus libros: My life give me the title (poesía) y Hθική και Ηθικολογία (Prosa-mito). También le gusta la pintura y el lirismo. 

I

Acrópolis

ancestros de gloriosos griegos
milagros del arte olímpico
¡Acrópolis!
famoso monumento
de la gran diosa del glaucoma
te envidiaron, te desnudaron, te profanaron
tropezaron con tus relucientes canicas
lo que no arruinaron los otomanos
lo hicieron “los civilizados”
los europeos
venecianos con Morosini y la Frankokratia
entre las estatuas y las esculturas construyeron minaretes
bombas de pólvora contra ti
sin piedad contra lo sagrado
ladrones, asesinos, secuestradores
cotaron en pedazos sus mentes puras
y manos sucias brutalmente
luego llegaste tú, Lord Elgin
tú y la paranoia
¡la hija que arrebataste a sus hermanas
una Cariátide te persiguió para siempre!
su grito espanta de Lord Byron el reproche
la maldición de la Atenea Real se parece a ti
barcos náufragos, carros fúnebres
de una cultura deslumbrante
las esculturas, sus mármoles y creadores
llevan siglos gritando por volver
al país que los engendró

Ακρόπολη 

Προγόνων ένδοξων Ελλήνων 
το θαύμα μιας Τέχνης Ολύμπιας,
Ακρόπολη! Ξακουστό μνημείο
Ναέ της τρανής, γλαυκομάτας θεάς.
Σε φθόνησαν, σε βεβήλωσαν, σε έγδυσαν.
Ασέλγησαν πάνω στ΄ αστραφτερά σου μάρμαρα.
΄Ο,τι δεν χάλασαν οι Οθωμανοί,
το έπραξαν οι “Πολιτισμένοι “,
οι Ευρωπαίοι.
Βενετοί με Μοροζίνη και Φράγκοι..
Μιναρέδες έχτισαν ανάμεσα στα γλυπτά και στα αγάλματα…
Βόμβες με πυρίτιδα εναντίον σου,
αλύπητα θέλαν να εξαλείψουν…
Κάθε τι ιερό…
Ληστές, κλεπταποδόχοι, άρπαγες,
κομματιάζατε χαιρέκακα και βάναυσα
με τα μιαρά σας μυαλά και ακάθαρτα χέρια,
όλα μας τα αιώνια σύμβολα…
Κι ύστερα ήρθες εσύ Λόρδε ΄Ελγιν…
Εσύ και η παράνοια…
Η Κόρη π΄ άρπαξες βίαια από τις αδελφές της, η ξακουστή Καρυάτιδα σε στοίχειωσε για πάντα!
Το κλάμα της τρομάζει…του λόρδου Μπάιρον η μομφή, 
η κατάρα της Αθηνάς, αληθινή τώρα σου μοιάζει.
Βουλιάξανε τα πλοία – νεκροφόρες
ενός λαμπρού πολιτισμού…
Ουρλιάζουν ανά τους αιώνες τα μάρμαρα, τα γλυπτά και οι δημιουργοί τους.
Να γυρίσουν πίσω, στη χώρα που τα γέννησε, την Φωτοδόχο Ελλάδα!

II

Ava

¡brillas!
te miran como la estrella del malvado camino
te amaron con locura y tu amor se apoderó de sus mentes
pero él era el único
no previeron que se agrietarían como porcelana costosa y frágil
un día le dijiste
¡Frank, basta, tu amor me asfixia!
te fuiste cual pájaro que abrió la rejilla
y escapó de la jaula
sangrabas, pero ante la libertad sonreías
¡luces, cámara y acción!
extraños en la noche… las estrellas se suicidan
y la estrella perdió su antiguo brillo
se desvaneció
el lujo se redujo a un barato estudio 
¿hay alguien aquí?, ¿a dónde se fueron todos?
¡la estrella era aplaudida!
¿a dónde fueron los aplausos?
sólo un trozo de pan seco bajo el brazo
y la desalojan
la Sra. Smith cobra las rentas de su barrio
pobre, húmedo y oscuro
¡Oh, Megara!, ¿sabes quién soy yo? ¡Ava!
se tambalea, pierde el equilibrio y por las escaleras rueda
pasos, alguien corre hacia ella
¡no me toques!, ¡te lo prohíbo!, ¿entendido?
⠀⠀⠀ ⠀⠀⠀ ⠀⠀⠀ ⠀⠀⠀ ⠀⠀⠀ mi amor, me voy…
sus ojos se encuentran
una vida por delante de ella
él tan sólo la amaba tanto como a cualquiera
todavía la mira como entonces
un abrazo como único refugio
te quiero
⠀⠀⠀y yo…
a menudo, el dolor se convierte en amor
la arrogancia, en compasión
para él, a quien había despreciado
y no merecía su amor
siempre viéndola pasear con otros
su alma le pertenecía a ella
⠀⠀⠀ aunque fuera un sueño

“Άva”

Λάμπεις!
Αστέρι που όλοι σε κοιτούν πλανεμένοι… 
Σ’ αγάπησαν τρελά κι ο έρωτάς σου τούς πήρε τα μυαλά.
Αυτός ήταν όμως ο μοναδικός’
σε πρόσεχε σαν ακριβή, εύθραυστη πορσελάνη να μην ραγίσεις.
Μια μέρα τού είπες:
 “Φρανκ δεν πάει άλλο
με πνίγει η αγάπη σου…!”
Εφυγες σαν το πουλί π’ άνοιξε την πόρτα και βγήκε απ’ το κλουβί.
Αυτός αιμορραγούσε κι όμως εξωτερικά χαμογελούσε… 
“Φώτα, κάμερα, πάμε…!”
“Strangers in the night… The stars are falling “
 Και το αστέρι έχασε την πρότερή του λάμψη, θάμπωσε.
Πολυτέλεια ξεπεσμένη σε μια φτηνή γκαρσονιέρα.
“Υπάρχει κανείς; “
Πού πήγαν όλοι; 
Τη σταρ χειροκροτούσαν! 
Πού πήγε το χειροκρότημα; “
Δεν έχει παρά ένα κομμάτι ξερό ψωμί… 
Της κάνουν έξωση.
Η κα Σμιθ θέλει τα νοίκια της υγρής, σκοτεινής τρώγλης της.
“Ω!  Μέγαιρα!!!
Ξέρεις ποια είμαι εγώ; 
Η Άva!!! Τρισάθλια σκύλα …σε μισώ…! “
Τρεκλίζοντας, χάνει την ισορροπία και πέφτει απ’ τη σκάλα.
Βήματα. Τρέχει κοντά της.
“Μην μ’ αγγίζεις παλιομέγαιρα! Σου απαγορεύω!!! Τ’ ακούς; “
“Αγάπη μου… Εγώ είμαι πάμε… “
Τα μάτια τους συναντήθηκαν.
Μια ζωή μπροστά της.
Αυτός μόνο την αγάπησε όσο κανείς.
Βλέπει τώρα τον ξεπεσμό και την κοιτάζει ακόμα, όπως τότε.
Χώθηκε στην αγκαλιά του, το μόνο καταφύγιο.
“Σ αγαπώ… “
“Κι εγώ… “
Ο πόνος της έγινε αγάπη.
Η έπαρσή της έγινε συμπόνια.
Γι’ αυτόν, που κάποτε είχε περιφρονήσει.
Μα δεν άξιζε την αγάπη του κι αυτός εκεί.
Πάντα ήταν εκεί κι ας ξοδεύονταν με άλλες.
Η ψυχή του ανήκε μόνο σ’ Αυτή.
“She may be the dream…”

III

Lluvia 

sosegada lluvia, respira la criatura
rocío de lágrima, tormentosos pensamientos

arde el sol inclemente por la mañana
pero ahora reposa
en el rayo del pecho todavía brilla
un arcoíris que se torna gota

el rayo es vertido en un beso
sobre el cuerpo de la nube gris
la noche es una noche sin fin
su larga red cae

el anciano acaricia su pelo
mientras canta con la flor de la paz
y un hada guiña el ojo
⠀⠀⠀ ⠀⠀⠀ ⠀⠀ven amor, ven de nuevo

sosegada lluvia, respira la criatura
rocío de lágrima, tormentoso pensamiento

Βροχή

Βροχή πέφτει σιγανά
η πλάση ανασαίνει.
Βροχή τα δάκρυα 
κι η σκέψη καταιγίδα.

Ο ήλιος αφόρητα καίει το πρωί,
τώρα ξαποσταίνει.
Στο στήθος αχτίνα φέγγει ακόμα
ουράνιο τόξο γίνεται η σταγόνα.

Η αστραπή γίνεται φιλί
το γκρίζο σύννεφο κορμί.
Κι η νύχτα ατέλειωτο ξενύχτι.
Έπεσε το μακρύ της δίχτυ.

Ο αγέρας χαϊδεύει τα μαλλιά.
Τραγούδι μες τη σιγαλιά
και μια νεράιδα γνέφει.
Έλα αγάπη, έλα ξανά.

Βροχή πέφτει σιγανά
η πλάση ανασαίνει.
Βροχή τα δάκρυα
κι η σκέψη καταιγίδα.

---

María Del Castillo Sucerquia (Barranquilla, Colombia 1997) es una poeta bilingüe, escritora, tutora, médica oriental (Neijing, España) y traductora (francés, inglés, italiano, portugués, griego, árabe, español y alemán). Colabora como traductora y columnista en las revistas Vive Afro (Colombia), Altazor (Chile), Cronopio (Colombia), El Golem (México), Cardenal (México), Poesía UC (Venezuela) y Revista Digital de Artistas (México).