KATERINA CONSTANTINOU MATSIOU (Sotira, Famagusta, Chipre) Poeta y filóloga griega.  Licenciada del programa de Estudios en Cultura Griega de la Universidad de Chipre. Maestría en Enseñanza de Idiomas en el Departamento de Educación de la Universidad de Chipre.
Diplomado en Estudios Secretariales y una Trabaja en el Ministerio de Educación y Cultura como curadora en una Escuela Nocturna. Sus poemas han sido publicados en revistas literarias y antologías editadas en Chipre y Grecia. Ganadora de varios concursos en su país.

Αγώνας…

Ψάχνω μια λέξη
που να ξέρει να αγαπάει αληθινά…
Πόσο δύσκολο είναι…;;;!!!
Τόσο…(…)!!!;;;
Μην με πληγώνετε άλλο λέξεις…
μην με πληγώνετε…
Μ’ ακούτε…;;;
Έδωσα όλη μου τη ζωή
για σας…
πεισματικά…
και ανεπανόρθωτα…
Τις νύκτες και τις μέρες μου
Τις λύπες… Τις χαρές μου…
Καλοκαίρια και Χειμώνες
Άνοιξες… Φθινόπωρα
Ααα! Αυτά τα Φθινόπωρα
Πόσο τρεχαλητό…!
Ωωω! Αυτές οι Άνοιξες …
Πόση Προσευχή!!! Την χωρούσε ο ουρανός…;;;
Τους Χειμώνες αναπαντοχή
Τα καλοκαίρια η συγκομιδή
Ελευθερία…

Trayecto

Una palabra que
sepa amar de verdad…
¡Búscala!
¿Qué tan difícil es?
¡Basta de herirme con las palabras!
¿Me oyes?
Toda mi vida la consagré a ti
Tercamente
Irremediablemente
Las noches y los días
El llanto y el júbilo
El verano y el invierno  
La primavera y el otoño
¡Ah! Aquellos otoños y manantiales
¡Cuánta oración!
¿Podría el cielo contenerla?
Y la intolerancia a los inviernos
Y la vendimia en los veranos
La palabra libertad…

+

1821 εώς ενταύθα

Τα γιαταγάνια γίνονται
ένα με τη ζωή
Λάθη πολλά που έταξαν
σε δρόμο ανθηρή
Τα κόκκαλα μοιράζονται
μα η ψυχή εκεί
Οι σάρκες ανελέητα
χάνονται μες τη γη
Χιλιάδες αγωνίστηκαν
χωρίς νερό, μηδέ ψωμί
Μα έμεινε η μνήμη τους
εις τους αιώνες, ες αεί
Ουδείς εχθρός μη σε φοβού
φαρέτρα γενεί
Ορθός, φως
μη γίνου κερί

1821 hasta aquí

El yatagán se vuelve
uno con la vida
Tantos errores conllevaron a la riqueza
Los huesos se prodigan
pero el alma se conserva
La carne se malogra
sin piedad, en la tierra
Miles luchan sin sorbo de agua
sin miga de pan
Pero sus recuerdos
permanecen por siglos
Ningún enemigo que engendre
un osado temblor
La luz no se convierte en vela

+

Να γράφαμε στο χιόνι…

Όλα τα μίση
να τα γράφαμε
στο χιόνι
Στον τόπο μας
έχει πολύ ήλιο
αδιάκοπα

Escribir en la nieve

Hay que escribir
lo de ambas mitades
en la nieve

En la nuestra  
todo el tiempo
hace sol

+

Ποια είσαι συ…;

Η μάνα
η σύζυγος
η κόρη
η αδελφή
η νύμφη
η εργαζόμενη (με πάθος)
η οικοκυρά (η επί 24ώρου βάσεως)
η φοιτήτρια (η διά βίου)
η ποιήτρια (η ολίγον τι)
η ονειροπαρμένη (με τα χρώματα και τ’ αρώματα, με τις μελωδίες και τη μουσική)
η ξαγρυπνημένη (μην κρυώσετε, μην πονέσετε)
η αγχωμένη (για των αγαπημένων τις αγωνίες)
η αγωνιζόμενη (η ακατάπαυστα)
η ασθενούσα (για το χατήρι ολονών, γνωστών μα και απόμακρων)
η γονυπετής μπρος την εικόνα του Χριστού και της Παναγιάς (σαν μοχθείτε για την πνευματική υγεία και αριστεία)
Ποια να είμαι εγώ…;
Ποια άραγε στα αλήθεια να είμαι…;

¿Quién eres?

La madre
la esposa
la hija
la hermana
la ninfa
la empleada (con pasión)
el ama de casa (las veinticuatro horas)
la estudiante (de toda la vida)
la poeta (qué poca cosa)
la soñadora (con los colores y los aromas, las cantos y la música)
la cuidadora (que no te resfríes, que no te duela)
la ansiosa (por los afanes de los seres queridos)
la competidora (sin tregua)
la paciente (por el bien todos, conocida, pero distante)
la arrodillada ante la imagen del Cristo y la Virgen (como aspirando a la virtud)
¿Quién soy?
¿Cuál debería ser en realidad? 

+

Περί Άστυ

Κατέχουμε τίτλους
Είμαστε του δημοσίου
Έχουμε μια καρέκλα
όποιου Ύψους ή Πλάτους
Κάθε μήνα αμοιβόμαστε κανονικά «αυτό το βρέξει χιονίσει»
που λέγεται διαχρονικά και εν παρόδω…
Ποιοι όμως ανταποκρίνονται στα καθήκοντα τους αμερόληπτα;
Ποιοι λειτουργούν όπως θα έπρεπε, δίκαια και σωστά;
Ποιοι βλέπουν το καθήκον που πρέπει να εκτελέσουν
χωρίς να περιμένουν ανταλλάγματα προς δικό τους όφελος;
Ποιοι και πώς λειτουργούν βάσει κανονισμών, των ανθρώπινων;
Γιατί, εξ όσων αντιλαμβάνομαι, οι κανονισμοί
ψηφίζονται για το καλό των πολιτών και όχι…
κατά το δοκούν των εκάστοτε ιθυνόντων… νίπτοντας τας χείρας…

La ciudad

Tenemos algunos títulos
nos tornamos personajes públicos
Tenemos una silla de cualquier alto o ancho
Todos los meses nos pagan
Dicen “La lluvia está nevando”
desde tiempos inmemoriales y de paso…
Pero, ¿quién cumple sus deberes con imparcialidad?
¿Quién opera justa y de forma correcta?
¿Quién actúa sin esperar nada a cambio?
¿Quiénes y cómo operan según las regulaciones humanas?
(Porque, según tengo entendido, todo es por el bien común
y no a conveniencia de los mandatarios, lavándose las manos…)

---

María Del Castillo Sucerquia (Barranquilla, Colombia 1997) es una poeta bilingüe, escritora, tutora, médica oriental (Neijing, España) y traductora (francés, inglés, italiano, portugués, griego, árabe, español y alemán). Colabora como traductora y columnista en las revistas Vive Afro (Colombia), Altazor (Chile), Cronopio (Colombia), El Golem (México), Cardenal (México), Poesía UC (Venezuela) y Revista Digital de Artistas (México).